Rainbow Cops Belgium kreeg nog geen fiat van politietop

Rainbow Cops Belgium wilt holebi politiebeampten in België verenigingen. Maar er is nog wel werk aan de winkel. Zo zal de nieuwe commissaris-generaal van de politie, Catherine De Bolle, toestemming moeten geven.

“In uniform naar Gay Pride”, Stefan Vanderstraeten, Het Laatste Nieuws, 24.01.2012

Onder de noemer Rainbow Cops Belgium willen holebi-agenten zich vanaf februari verenigen om collega’s-in-de kast te ondersteunen, de hetero-rest te sensibiliseren en slachtoffers van homofoob geweld gepast op te vangen. Ook zouden ze graag – in uniform – deelnemen aan de Gay Pride. “Om alle holebi’s te tonen dat de politie er ook voor hen is”, klinkt het. De politietop benadrukt dat alles nog “zeer grondig” moet worden doorgenomen.

Een bestuur is er al, maar verder staat de vereniging van holebi-agenten nog in de startblokken. “Onze vzw-statuten moeten nog worden neergelegd en onze ledenwerving moet nog beginnen, maar tegen eind februari willen we actief zijn”, zegt Dirk Maes (49). Als hoofdinspecteur bij Disaster Victim Identification – het slachtofferidentificatieteam van de federale politie – wordt hij meteen de allereerste voorzitter van de Rainbow Cops Belgium, waarvoor de inspiratie uit het buitenland komt. “In meerdere landen hebben korpsen al langer een holebi-belangenvereniging en uit een recente online enquête bleek dat daar ook bij ons vraag naar was. Van de 400 Belgische agenten die de enquête invulden, identificeerden zich zo’n 100 als holebi die zo’n vereniging wel zagen zitten.”

Van die 100 agenten zei de meerderheid zich ook al op de politievloer geout te hebben. “Maar daarbij viel het hoge aantal lesbische agenten op, waardoor ik vermoed dat het voor sommige mannelijke agenten minder evident is”, aldus Maes. “Terwijl ik ervan overtuigd ben dat het politiekorps een spiegel is van de samenleving, waar dus 7 à 8% holebi is. Wel, voor agenten die zich nog niet geout hebben, willen de Rainbow Cops een luisterend oor zijn.” Zelf outte Dirk zich twaalf jaar geleden. “Eerst privé – ik was getrouwd en vader van twee kinderen – en meteen nadien op het werk. En dat heeft nooit één probleem opgeleverd. Zelf ben ik nooit slachtoffer geworden van pesterijen en ik vermoed dat het bij de politie in het algemeen goed meevalt. Maar in een korps van 45.000 manschappen valt dat nooit helemaal uit te sluiten en ook daar kunnen de Rainbow Cops een sensibiliserende rol spelen. En evenzeer willen we een betere opvang voor slachtoffers van homofoob geweld.” Blijven twee zaken die voor de nodige spot kunnen zorgen.

Komt de benaming Rainbow Cops niet te lacherig over voor politieagenten, die toch een stevige dosis autoriteit en stoerheid horen uit te stralen? Maes: “Over de naam is lang gediscussieerd. In Nederland groeperen de holebi-agenten zich als ‘Roze in blauw’ en in Oostenrijk zelfs als ‘Pink Cops Austria’, maar die verwijzing naar roze vonden wij een slecht idee. Dat zou te clichébevestigend zijn. De verwijzing naar de regenboog met alle mogelijke kleuren – lees: alle mogelijke diversiteit – leek ons het perfecte alternatief.”

Buitenland

Even opvallend is het voornemen van de Rainbow Cops om deel te namen aan de eerstvolgende Gay Pride op 12 mei, de bonte stoet van extravagant uitgedoste holebi’s in het centrum van Brussel. “Dat blijft een voorstel waarmee we nog langs de politietop moeten passeren. Maar wij zouden in ons uniform willen meestappen”, zegt Maes. “Ook in het buitenland, zoals Nederland, doet een afvaardiging van holebi-agenten al jaren op die manier mee, ín uniform. Het zou een mooi symbolisch gebaar zijn richting holebi-gemeenschap: ‘Kijk, ook bij de politie zijn er holebi’s. Je hoeft dus geen schrik te hebben als je een klacht tegen homofoob geweld wil indienen’.”

Toestemming?

Bij de politietop remt men dat voornemen toch wat af. “Het is niet aan agenten om te beslissen wanneer zij hun uniform dragen. Daarvoor bestaan strikte richtlijnen. En aangezien geüniformeerd meewandelen in de Gay Pride een statement van jewelste zou zijn, is het duidelijk dat de Rainbow Cops daarvoor toestemming zullen moeten vragen aan de nieuwe commissaris-generaal (wellicht Catherine De Bolle, red.)”, zegt Kaatje Natens, woordvoerster van de federale politie. “Trouwens: ook voor de vereniging op zich zal de commissaris-generaal nog het fiat moeten geven.”

‘Het is bij de politie niet altijd gemakkelijk om uit de kast te komen’, Matthias Declercq, De Morgen, 24.01.2012

Een echte flik is hij, Dirk Maes. Brede bast, dikke snor. Hoofdinspecteur bij het DVI-team van de federale politie. En sinds kort ook voorzitter van Rainbow Cops Belgium, de vereniging voor holebi’s bij de Belgische politie. Een primeur, de roze sectie binnen de blauwe brigade.

De Géruzetkazerne in Etterbeek. Voormalig hart van de Belgische politie. Tussen pantserwagens en waterkanonnen staat een groepje zwaarbewapende en volledig in zwarte gevechtsgekledij gehulde mannen. Het zijn de alfamannen van het SIE, het Speciaal Interventie Eskadron. De mannen van wolfijzers en schietgeweren. Hoofdinspecteur Dirk Maes (48) van DVI, het Disaster Victim Identification Team, wandelt voorbij. Hij schrikt niet van het spierballengerol. “De politie een machobastion? Neen. Nu niet meer.”

Dirk Maes heeft geen gevechtskledij nodig om er gespierd uit te zien. Zelf een stevige beer. Met snor, uiteraard. Houdt zich bezig met de echt zware thema’s. Genre Dutroux, Janssen, Pandy. Ook schijnbaar een alfamannetje. Schijnbaar. De realiteit is anders. Hoofdinspecteur Maes is de voorzitter van ‘Rainbow Cops Belgium’, de holebi’s binnen de Belgische politie die zich vanaf februari verenigen.

Maes: “Uit een enquête bleek dat heel wat holebi’s binnen de politie op zoek zijn naar een platform. Om problemen te bespreken bijvoorbeeld. Vandaar de Rainbow Cops.”

Problemen bij de coming-out? Don’t ask, don’t tell?
Maes: “Het is bij de politie niet altijd gemakkelijk om uit de kast te komen. Twaalf jaar geleden kwam ik ervoor uit. Ja, ik was nerveus om te praten. Eerst de familie, dan de vrienden en dan de collega’s. Ik ben vader van twee kinderen en had jarenlang een relatie met een vrouw. Maar de negatieve reacties bleven gelukkig uit.

“Worden er nu grappen over gemaakt? Ach, ‘here we go again’, denk ik dan. Ik kan er soms zelf ook om lachen. Maar er is één collega die heel vaak het woord ‘janet’ gebruikt als ze kwaad wordt. Sorry, dat vind ik niet kunnen. Die typische stereotypering van homo’s. De realiteit is anders.”

De realiteit is inderdaad anders. Uw coming-out verliep relatief vlot. Maar er zijn andere gevallen.
“Dat klopt. De coming-out verloopt niet bij iedereen goed. Er zijn hier en daar incidenten. Grote en kleine. Vergelijk de politie met een groot bedrijf. Hier werken 45.000 mensen. Het is logisch dat er al eens iets fout loopt. Vergeet niet, er zitten waarschijnlijk vrij veel holebi’s bij de politie. Het kan raar klinken, maar geüniformeerde beroepen zoals de politie, de brandweer en defensie hebben een aantrekkingskracht op holebi’s. We willen als vereniging ook graag deelnemen aan de Gay Pride.”

Wat willen de Cops precies bereiken met de nieuwe vereniging?
“Meer dan alleen maar de holebi’s groeperen. We willen collega’s sensibiliseren. Niet alleen in het korps, maar ook daarbuiten wordt er soms verkeerd gereageerd op homofobie. Als Rainbow Cops willen we advies geven aan collega’s die met de holebiwereld in aanraking komen.”
“Neem nu gaybashing, wat in Brussel helaas steeds vaker voorkomt. Al blijven de aangiftes beperkt. Waarom? Omdat de drempel te hoog ligt. Kom maar eens aan in een overvol politielokaal om voor iedereen die het horen wil te vertellen over gaybashing. Het onthaal van die mensen kan verbeterd worden. Zoals een apart lokaal, om rustig te kunnen over praten. Of een specifiek moment waarop klachten ingediend kunnen worden. Dan verlaag je de drempel.”

“In Groot-Brittannië worden holebiagenten ingezet voor zo’n gesprek. In Nederland ook. De agenten van ‘Roze in Blauw’. Dat moet in België ook kunnen. We werken nu ook met het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding aan een registratieformulier voor homofoob geweld.”

Is het u zelf ook al overkomen, gaybashing? Scheldtirades en gebalde vuisten?
“Het eerste wel, het tweede niet. In Brussel, bij het uitgaan. Soms haal ik mijn schouders op, zoals bij dat oude vrouwtje die mij kwam vertellen dat ik niet volgens de regels leef. Ach ja. Maar er is ook een ander verhaal: ‘Sale pédé’ kregen we met een groepje vrienden ooit te horen bij het buitengaan van een dancing. Wat doe je dan? Je gedrag enigszins aanpassen. Kleine dingetjes hoor, gewoon voorzichtig zijn. Niet hand in hand lopen op bepaalde plekken en op bepaalde tijdstippen. Dat is helaas de samenleving van tegenwoordig. Ze doen pijn, die scheldwoorden. Twintig jaar geleden werd er gelachen met gehandicapten. Nu al veel minder. Laat ons hopen dat homohaat binnen enkele jaren ook fel is verminderd. Als we daar als Rainbow Cops kunnen aan meewerken is ons doel bereikt.”